Islandia po kryzysie

 

Powody takiej decyzji są co najmniej trzy. 

 

1) Po pierwsze utrata senioratu na rzecz Kanady. Wprawdzie Islandia jest niewielka pod względem populacji, jednak seniorat to ewidentna korzyść dla tego, kto emituje pieniądz.

 

2) Drugi powód, równie ważny, to utrata tożsamości narodowej i związanej z nią lojalności konsumenckiej, wynikającej z samego faktu posługiwania się narodową walutą.

 

3) Trzeci powód to utrata mechanizmu ujemnego sprzężenia zwrotnego w relacjach export-import. Dewaluacja waluty wzmaga export, który jest czynnikiem anty-dewaluacyjnym.

 

Podobnie to działa w środowiskach walut lokalnych, do których stosują się zastrzeżenia 1) i 2).

 

1) Posługując się walutami lokalnymi (spegowanymi w relacji 1 : 1 ze Złotym Polskim), zachowujemy lojalność wobec suwerena, reprezentowanego przez NBP, o ile depozyt narodowej waluty - równoważny ilości wyemitowanej waluty lokalnej - jest robiony w gotówce i znajduje się w sejfie organizacji. Wówczas popieramy NBP, czyli samych siebie. Ten depozyt można zamrozić na jakiś czas, np. roku, aby lokalna waluta okrzepła w realną wymianę. Jeśli ten depozyt znajdowałby się na rachunku bankowym organizacji-emitenta (a nie w jego sejfie), wówczas organizacja popierałaby emitenta kredytu (pieniądza cyfrowego banków), czyli prywatne banki. Tak więc, deponujmy w sejfie gotówkę, a nie cyferki na rachunku bankowym.

 

Ile tej gotówki vel waluty lokalnej trzeba? To zależy od skali lokalnej wymiany. Dla niewielkiej kooperatywy spożywczej, zaopatrującej 50 rodzin w lokalnie produkowaną żywność, miesięczna wartość handlu to ok 20 tys. zł, co teoretycznie dałoby się obsłużyć podobną lub nieco mniejszą kwotą waluty lokalnej, która krążyłaby z prędkością ustaloną w badaniach Sardexu i innych walut lokalnych. Zakładając 14 obrotów rocznie walutą lokalną, czyli 1,17 obrotu miesięcznie, do pełnego obsłużenia wymiany w tej kooperatywie potrzeba by zdeponować w sejfie 20/1,17 tys. zł = 17 tys. zł, co przekłada się na kwotę 17000/50/4 = 85 zł na jednego członka rodziny średnio 4-osobowej. Za minimum 85 złotych każdy konsument żywności dystrybuowanej w ramach kooperatywy powinien wykupić lokalne żetony (w postaci zapisu na rachunku prowadzonym przez organizację nadzorującą emisję lokalnej waluty lub w postaci stablecoina, czyli kryptowaluty o stałym przeliczniku, w tym wypadku 1 : 1). Zamrożenie gotówki w kwocie 17 000 zł, zdeponowanej w lokalnym sejfie, to de facto wsparcie NBP w emisji dodatkowo 17 tys. Złotych gotówki. Nazwałbym to lojalnością konsumencką wobec całego narodu.

 

2) Drugi powód to lojalność konsumencka na poziomie lokalnym, czyli wobec znanych nam i cenionych za wysoką jakość upraw rolników oraz lokalnych przetwórców żywności o wysokich walorach odżywczych. Handlując z nimi bez pośrednictwa sieciówek zapewniamy im wyższe ceny zbytu, a sobie niższe ceny zakupu, co obu stronom wychodzi na zdrowie. Odbieramy też klientów sieciówkom w sposób najbardziej demokratyczny, jaki istnieje - poprzez nie korzystanie z ich usług. Popieramy też rozwój rolnictwa wysokiej jakości na naszych ziemiach, a także zmniejszenie naszego śladu ekologicznego poprzez transport żywności na niewielkie odległości, zmniejszenie ilości nawozów sztucznych i pestycydów...

 

Lojalność konsumencką sieciówki wspierają drogą kart lojalnościowych, przypisujących konsumenta do określonych sklepów, przyznających punkty rabatowe. Jest to metoda droga i wymagające sporej infrastruktury, niedostępnej pojedynczym sklepom czy organizacjom konsumenckim. Alternatywą są kupony rabatowe, działające okresowo i wybiórczo. Wad tych nie posiada lokalna waluta pod postacią żetonu, którego użycie generuje zniżkę na wszystkie towary nim kupowane. 

 

Nośnikiem takiego żetonu może być blockchain, ale tańszą i prostszą metodą jest zapis ciągniony wszystkich transakcji, realizowanych walutą lokalną, przechowywany na serwerze organizacji, wyposażonym w lustro. Dzięki walucie lokalnej posiadamy uniwersalny pieniądz rabatowy, dający ustaloną zniżkę na wszystkie towary i usługi nim regulowane. Mamy też wówczas, jako konsumenci, pewność, że zakupy płacone lokalnym pieniądzem wspierają konkretnych producentów czy usługodawców. Wówczas codzienne zakupy stają się czynami patriotyzmu lokalnego.