Historia bezpośredniej ordynacji wyborczej na terenie Polski

Zasadniczo nie musimy koniecznie optować za anglosaskim czy też innym systemem bezpośredniej ordynacji wyborczej, posiadamy własny system ordynacji bezpośredniej. Na ziemiach polskich stosowano system wyborów bezpośrednich :

1.Kiedy utworzono w 1807 roku Księstwo Warszawskie, to było ono państwem konstytucyjnym i parlamentarnym. Od 1810 r. Izba Poselska parlamentu Księstwa Warszawskiego liczyła 100 posłów i 66 deputowanych. Wszyscy posłowie i deputowani byli wybierani w okręgach jednomandatowych: każdy sejmik powiatowy wybierał jednego posła ze szlachty i każde zgromadzenie gminne wybierało jednego deputowanego; 

2.Pod zaborem pruskim na przełomie lat 60 – 70 tych XIX wieku, w ramach jednoczenia Niemiec, powstał ogólnoniemiecki parlament – Reichstag. Wybierano go w 397 jednomandatowych okręgach wyborczych. Na ziemiach polskich było ich 40: w Wielkopolsce 15, na Pomorzu 13, a na Śląsku było 12 okręgów jednomandatowych okręgów. Przez niemal 50 lat, aż do 1918 r., Polacy nie tylko uczestniczyli w wyborach przeprowadzanych w okręgach jednomandatowych, ale też efektywnie korzystali z możliwości wygrywania wyborów w nich; 

3. W zaborze austriackim Polacy uczestniczyli w wyborach do parlamentu wiedeńskiego. System wyborczy nie był w pełni demokratyczny. Tym niemniej od lat 70 – tych XIX wieku, aż do I wojny światowej większość posłów polskich do tego przedstawicielstwa wybierano w okręgach jednomandatowych. Polacy korzystali tam z autonomii. Jej wyrazem był m.in. działający od lat 60 – tych XIX wieku Sejm Krajowy we Lwowie. Powoływano go niedemokratycznie, w kuriach wyborczych. Jednakowoż na 161 posłów, większość z nich, bo 96 była wyłaniana w okręgach jednomandatowych, w tym wszyscy reprezentanci wsi.Na Śląsku Cieszyńskim posłowie polscy do wiedeńskiej Rady Państwa i sejmu śląskiego w Opawie w większości wypadków wybierani byli w okręgach jednomandatowych.